1 januari 2017, aka ongeluksdag

Een nieuw jaar, een nieuw avontuur

Als om 9:30u de wekker gaat maken we ons klaar om richting het vliegveld te gaan voor onze vlucht naar Ho Chi Minh City, Vietnam. Nieuw avontuur!!

Naar, op en van het vliegveld

Mooi oprijd komen we aan. Eenmaal binnen blijkt dat de taxichauffeur ons naar het verkeerde vliegveld heeft gebracht. Ho. Stop. Geen ramp. Tijd zat. Vlug pakken we de metro naar het andere vliegveld die gelijk de eerste halte verder is. Zo gepiept! Nog steeds mooi optijd checken we in, maar hier gaat toch iets mis. We moeten dus een vliegticket vanuit Vietnam naar een volgende bestemming hebben als garantie dat we binnen 30 dagen het land weer uit zijn. Oke, nog steeds is dit geen probleem. We hebben nog een kwartier. Op de minuut na boeken we optijd een vlucht en gaat de incheckprodedure verder. Ik vraag nog even of een ticket uit het land het enige is wat we nodig hebben om het land in te komen en daar kregen we groen licht voor, top! Alles gaat goed.

Goed begin is het halve werk

Eenmaal in de gate hebben we 3 kwartier vertraging. Ipv 13:00u gaan we 13:45u het vliegtuig in. In Vietnam is het een uur vroeger, dus komen we om 15:00u (Vietnamese tijd) aan. Net als altijd staan we in de rij bij de immigratie. Na een half uurtje zijn we aan de beurt en worden we doorverwezen terug naar het loket voor de visums. Shit, weer een rij. Maar wacht, huh? Visum? We hadden toch geen visum nodig? Alleen een ticket het land uit? En die hadden we toch gewoon? Achteraf denken we dat de man die ons dat vertelde op de luchthaven van Kuala Lumpur nog dronken was van oud&nieuw, want een visum hebben we dus duidelijk wél nodig. Vol ongeloof geven we elkaar een 'wat nu?' blik. Het gaat er in Vietnam streng aan toe. Er wordt ons verzocht plaats te nemen waarop even later iemand van de luchtvaartmaatschappij ons komt vertellen dat we nu illegaal in het land zijn en dat daar consequenties aan hangen. Goed, zucht... Dat zal wel betalen worden. Hoeveel dat is vragen we aan de (enige) vriendelijke vrouw, maar die optie is er helaas niet. (was dat maar zo!) Ze vertelt ons dat we de rest van de dag én nacht onder toezicht van security -we zijn tenslotte illegaal- (zucht) moeten doorbrengen bij de immigratiedienst en de volgende ochtend de eerste vlucht moeten pakken naar het land waar we vandaan kwamen. Naar Kuala Lumpur in Maleisië dus. Waaaaaaaat????? Wauw, 2017 kan voor ons niet beter beginnen.... Wat we van deze dag hadden verwacht was dus totaal misplaatst. En ik zei al: ze zijn streng in Vietnam. Maar écht streng. Onze bagage mogen we niet. Die blijft bewaard bij de 'lost&found office'. Dat betekent geen tandenborstel, schone kleren, of andere opfrismogelijkheden. Bah, mega balen... Waarom we de tassen niet mogen weten we tot op heden nog steeds niet. Daar deden ze ongelofelijk vaag over. Het blijkt wel dat Engels niet hun sterkste vak is en daarom is communiceren heel moeilijk. Het meeste doen we met handen en voeten werk. Maargoed, we blijven aardig en vriendelijk om niet verder van huis te raken dan dat we al zijn. Accepteren en doorgaan is de enige optie.

In de Viëtnamese bajes 

De rest van de dag en nacht verblijven we in een afgesloten ruimte met als enige een vies 'bed' (lees: houten plank), een wc en een bureau voor de security die op ons let. (Alsof we de zwaarste criminelen zijn!!!!!)

Ondertussen vragen we hoe het zit met eten. Ze zei als we cash geld hebben kunnen we haar dat laten wisselen naar Vietnamese valuta. De security zal dan wat te eten voor ons regelen. Achteraf mega veel geluk dat we nog wat cash hadden, anders hadden we gewoonweg geen eten gehad. Zelf geld wisselen mochten we niet doen aangezien het geld wissel kantoortje 5 meter aan de andere kant van het hekje stond. Zo streng dus. 
Goed, eenmaal in de ruimte is het geen pretje. Er staan meerdere 'bedden', maar wij zijn de enige 'gevangen'. Met ons zijn 2 man security in de ruimte. En ze zijn verschrikkelijk asociaal. Ze schreeuwen ipv praten, roken de ene na de andere sigaret -binnen- en smakken ontzéttend erg als ze 'eten'. Wat later in de avond proberen we te slapen. En zo de security blijkbaar ook. Met 3 man sterk komt er een gesnurk vanuit hun hoek waarvan de decibel meter op 100 zou staan. Geen nachtrust voor ons dus. Rond 05:00 uur vallen we toch eindelijk in slaap. We worden om 07:00 uur opgehaald dus zijn we om 6:30u wakker. Natuurlijk hebben ze vertraging en mogen we om 09:00u eindelijk weg. Uiteindelijk hebben we 16 uur doorgebracht in dit hok. Echt een nachtmerrie. Gelukkig hadden we elkaar!! 

Het einde is in zicht
We worden -hoe kan het ook anders- onder begeleiding van security en een grondstewerdess naar de gate gebracht, waar onze paspoorten aan het cabinepersoneel wordt overhandigd en we naar onze plekken in het vliegtuig worden begeleid. Zal deze nachtmerrie dan nu eindelijk aan een einde zijn gekomen??  
Gelukkig wel. Eenmaal aangekomen op Kuala Lumpur krijgen we de paspoorten terug overhandigd en halen zonder problemen de bagage op. Eindelijk... FREEDOM!!

En als klap op de vuurpijl van dit nieuwe jaar wordt ons eenmaal terug in Kuala Lumpur doodleuk verteld dat het één groot misverstand was van Vietnam en alles voor niks is geweest. Blijkbaar kennen die spleetogen daar hun eigen systeem niet. Volgens de diensten in Kuala Lumpur mogen 3 landen uit Europa, waaronder Nederland, gewoon zonder visum het land binnen en zijn wij vanuit Kuala Lumpur de eerste die zijn geweigerd in Vietnam en die terug zijn gestuurd. Welke partij er nou gelijk heeft maakt ons niet meer uit. Wij zijn allang blij dat we onze paspoorten, bagage en vrijheid weer terug hebben. Wel weten we dat één van de partijen een héééle grote fout is begaan..
Op dit moment zijn we vllakbij het vliegveld van Kuala Lumpur weer aan het bijgekomen van dit avontuur en wat slaap aan het inhalen. Morgen gaan we weer verder naar Langkawi, een eilandje hier in Maleisië. Dit keer is ons gegarandeerd dat alles vlekkeloos zal verlopen... We gaan het zien! Op naar een nieuw, hopelijk wat minder opgesloten, avontuur! :)